திருப்பூர் மாவட்டம், ஊத்துக்குளியில் ஆதரவற்ற குழந்தைகளுக்கான காப்பகம் நடத்தி வந்த பாதிரியார் ஆண்ட்ரூஸ், 14 வயது சிறுமிக்கு பாலியல் தொல்லை கொடுத்த வழக்கில், அவருக்கு 7 ஆண்டுகள் கடுங்காவல் சிறை தண்டனையும், 10,000 ரூபாய் அபராதமும் விதித்து திருப்பூர் மாவட்ட மகளிர் நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்துள்ளது.
இந்தத் தீர்ப்பு, ஆதரவற்ற குழந்தைகளுக்கு அடைக்கலம் தரும் நிறுவனங்களில் அவர்களின் பாதுகாப்பு உறுதி செய்யப்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை மீண்டும் ஒருமுறை வலியுறுத்துகிறது. பாலியல் குற்றங்களிலிருந்து குழந்தைகளைப் பாதுகாக்கும் போக்சோ (POCSO – Protection of Children from Sexual Offences) சட்டம் 2012-இன் முக்கியத்துவத்தையும் இது எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்தச் சட்டம், குழந்தைகளுக்கு எதிரான பாலியல் குற்றங்களுக்குக் கடுமையான தண்டனைகளை வழங்குவதன் மூலம் அவர்களைப் பாதுகாப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டது.
சம்பவம் மற்றும் வழக்கு விசாரணை
ஆண்ட்ரூஸ் (50), என்பவர் திருப்பூர், ஊத்துக்குளி, பல்லகவுண்டம்பாளையம் கூனம்பட்டி பகுதியில் ஆதரவற்ற பள்ளி மாணவர்களுக்கான காப்பகம் ஒன்றை நடத்தி வந்தார். தாய் அல்லது தந்தையை இழந்த குழந்தைகளை இங்கு தங்க வைத்து, அருகில் உள்ள அரசு பள்ளியில் படிக்க வைத்தார்.
2022-ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதத்தில், இந்த காப்பகத்தில் தங்கிப் படித்த 14 வயது சிறுமிக்கு ஆண்ட்ரூஸ் பாலியல் தொல்லை கொடுத்ததாகக் கூறப்படுகிறது. உடல்நலக்குறைவால் பாதிக்கப்பட்ட அச்சிறுமி, தனது தாயாரிடம் நடந்ததைக் கூறியபோது, இந்த கொடூரமான சம்பவம் வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. உடனடியாக, சிறுமியின் தாய் ஊத்துக்குளி காவல் நிலையத்தில் புகார் அளித்தார். அதன் அடிப்படையில், போலீசார் போக்சோ சட்டத்தின் கீழ் வழக்குப்பதிவு செய்து ஆண்ட்ரூஸை கைது செய்தனர்.
இந்த வழக்கை விசாரித்த திருப்பூர் மாவட்ட மகளிர் நீதிமன்றம், குற்றம் உறுதி செய்யப்பட்டதையடுத்து, நேற்று தீர்ப்பளித்தது. நீதிபதி கோகிலா, பாதிரியார் ஆண்ட்ரூஸுக்கு 7 ஆண்டுகள் கடுங்காவல் சிறை தண்டனையும், 10,000 ரூபாய் அபராதமும் விதித்து உத்தரவிட்டார். இந்த அபராதத் தொகை, பாதிக்கப்பட்ட சிறுமிக்கு இழப்பீடாக வழங்கப்படும் எனவும் தீர்ப்பில் தெரிவிக்கப்பட்டது.
ஆதரவற்றோர் காப்பகங்கள்: பாதுகாப்பு மற்றும் சவால்கள்
வரலாற்று ரீதியாக, அனாதைகள் மற்றும் ஆதரவற்ற குழந்தைகளுக்கு அடைக்கலம் வழங்குவது சமூகத்தின் ஒரு முக்கிய அங்கமாக இருந்து வருகிறது. கடந்த காலத்தில், இது பெரும்பாலும் கோவில்கள், மடங்கள் மற்றும் சமய நிறுவனங்களால் மேற்கொள்ளப்பட்டது. காலப்போக்கில், அரசாங்கங்கள் மற்றும் தனியார் தொண்டு நிறுவனங்கள் இந்த பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டு, குழந்தைகளுக்கான இல்லங்களை அமைத்தன.
ஆனால், இதுபோன்ற நிறுவனங்கள் சில நேரங்களில் குழந்தைகளைப் பாதுகாப்பதற்குப் பதிலாக, அவர்களுக்கு ஆபத்தை விளைவிக்கும் இடங்களாக மாறிவிடுகின்றன. இதுபோன்ற சம்பவங்கள், ஆதரவற்றோர் காப்பகங்களில் கண்காணிப்பை வலுப்படுத்தவும், அங்குள்ள பணியாளர்களுக்குச் சரியான பின்னணி சரிபார்ப்பு நடத்தவும் அவசியமான தேவையை உணர்த்துகின்றன. குழந்தைகள் தங்களுக்கு ஏற்படும் துன்பங்களை வெளிப்படையாகப் பேசக்கூடிய சூழலை உருவாக்குவதும், அவர்களுக்கு உளவியல் ரீதியான ஆதரவை வழங்குவதும் முக்கியமானது. இந்த வழக்கு, குழந்தைகள் தங்கள் உரிமைகளை அறிந்திருப்பதன் அவசியத்தையும், குற்றவாளிகள் மீது சட்டத்தின் பிடி இறுகுவதையும் காட்டுகிறது.